Osoba ciesząca się uznaniem postrzegana jest jako skuteczna i zasługująca na szacunek, a zatem – mająca władzę

fragment rozdziału ŚWIECCY SĄ KOŚCIOŁEM

Co na to Biblia?
Jeśli spojrzeć na lidera w Kościele nie tyle przez pryzmat pełnionych przez niego funkcji, ile osobistego autorytetu oraz wynikającej z tego umiejętności przewodzenia innym i wywierania pozytywnego wpływu na ich życie, to można postawić pytanie: „Czy w Piśmie Świętym znajdą się jakieś podstawy do takiego spojrzenia?”. Celem refleksji nad osobą lidera nie jest bowiem tworzenie sztucznych połączeń między Biblią a współczesnymi teoriami przywództwa. Chodzi o to, by zobaczyć, czy pożądane cechy i umiejętności lidera są w jakimś stopniu wskazywane przez słowo Boże jako wartościowe właśnie w kontekście prowadzenia innych do Boga.
(...)

Nie jest bez znaczenia fakt, że właśnie na osobisty wzrost i powiązaną z tym samodyscyplinę wskazuje John C. Maxwell jako na istotne elementy rozwoju przywództwa, uwiarygadniające autorytet lidera. Z kolei Jack Welch wśród głównych cech dobrego przywódcy wymienia umiejętność inspirowania innych swoim własnym przykładem (1.) Oczywiście, trzeba wziąć pod uwagę, że rady św. Pawła dla Tymoteusza mają specyficzny charakter, chodzi bowiem o przywództwo w Kościele. Nie zmienia to jednak faktu, że dobry lider we wspólnocie religijnej, w której przewodzi, powinien być najpierw przykładem wytrwałego i zdyscyplinowanego dbania o rozwój własnej pobożności, a więc – systematycznego budowania pogłębionej więzi z Chrystusem. To właśnie stanowi pierwsze źródło inspiracji dla tych, którzy za liderem podążają.

Dalej św. Paweł zwraca swemu uczniowi uwagę na niezmiernie istotny aspekt indywidualnego budowania relacji z poszczególnymi członkami wspólnoty, oparty na umiejętnym komunikowaniu się oraz uwzględniający specyfikę ich życiowej sytuacji. Apostoł pisze: „Starszego wiekiem nie strofuj, lecz nakłaniaj prośbą jak ojca, młodszych – jak braci, starsze kobiety – jak matki, młodsze – jak siostry, z całą czystością. Miej we czci te wdowy, które są rzeczywiście wdowami” (1 Tm 5,1–3). Jest to o tyle ważne, że do istoty bycia liderem należy zachowanie perswazyjne, oparte nie na przymusie, lecz na umiejętności skutecznej komunikacji, zgodne z przekonaniem, że właściwa komunikacja rodzi uznanie, a to z kolei pozwala wywierać większy wpływ. Osoba ciesząca się uznaniem postrzegana jest bowiem jako skuteczna i zasługująca na szacunek, a zatem – mająca władzę (2) 

Aleksander Bańka, Świecki lider w Kościele, wydawnictwo W drodze, 2023